ناکامی رژیم صهیونیستی در جنگ 12روزه غزه همچنان گریبان نتانیاهوی جنگ طلب را گرفته است تا جایی که به نظر می‌رسد بیش از ۱۲ سال نخست‌وزیری ممتد بنیامین نتانیاهو در اسرائیل در آستانه پایان است. «نفتالی بنت» رهبر حزب «یامینا» در فلسطین اشغالی بالاخره توانست قانون‌گذاران هم‌حزبی خود را برای مشارکت در کابینه ائتلافی متقاعد کند. به نوشته روزنامه «تایمز آف اسرائیل»، ائتلاف بنت و «یائیر لاپید» رهبر حزب «یش عتید»، میخ آخر بر تابوت تلاش «بنیامین نتانیاهو» نخست‌وزیر رژیم صهیونیستی برای حفظ قدرت محسوب می‌شود. حزب یامینا دیشب در بیانیه‌ای اعلام کرد، با پذیرش تشکیل کابینه ائتلافی از تلاش بنت «برای ممانعت از برگزاری پنجمین انتخابات» حمایت می‌کند. کانال13 رژیم صهیونیستی به نقل از بنت نوشت: «نتانیاهو کابینه‌ای ندارد و این یک حقیقت است. بی‌بی (نتانیاهو) هر چیزی به غیر از تشکیل دولت را پیشنهاد داد.» نتانیاهو در تلاش برای ممانعت از امکان تشکیل ائتلاف مخالفان، به «گیدئون سعر» رئیس حزب امید جدید پیشنهاد کرد کابینه‌ چرخشی سه‌جانبه تشکیل دهد که ابتدا سعر به مدت ۱۸ ماه و بعد از آن خود نتانیاهو به مدت دو سال نخست‌وزیر باشد و سرانجام نوبت به «نفتالی بنت» رئیس حزب «یامینا» برسد و تنها شش ماه در این سمت باشد. سعر این پیشنهاد را رد و اعلام کرده است توافقی در کار نیست و آن‌ها خواستار جایگزین کردن نتانیاهو هستند. مأموریت لاپید برای تشکیل کابینه روز چهارشنبه به پایان می‌رسد و بنت روز شنبه اعلام کرده بود که اگر حزب «لیکود» نتواند ائتلافی راستگرا و دارای حمایت حداکثری را معرفی کند، آن‌ها به احزاب مخالف نتانیاهو برای تشکیل کابینه می‌پیوندند.

نوائیان / حلاجیان – این یک لطیفه تلخ، اما واقعی است؛ کشورهایی که امروز مدعی حفاظت از حقوق بشر هستند، بزرگ‎ترین پرونده‌های نسل‌کشی تاریخ بشری را در کارنامه خود دارند و خیلی وقت‌ها به روی مبارک هم نمی‌آورند! پرونده‌ها عموماً قدیمی هم نیستند؛ یعنی زمانی تشکیل شده‌اند که غربی‌ها از سرزمین‌های خودشان، با عنوان‌های پرطمطراقی مانند «مهد آزادی»، «مهد دموکراسی» و ... یاد می‌کردند و نظام حاکم بر آن‌ها را، کامل‌ترین نمونه حکمرانی که می‌تواند خوشبختی بشر را تأمین کند یا به قول «فرانسیس فوکویاما»، پایان تاریخ بشر را رقم بزند، می‌دانستند. طی چند هفته اخیر و بعد از سال‌ها اعتراض و تعقیب قضایی، سرانجام دو کشور آلمان و فرانسه، مسئولیت خود را در نسل‌کشی‌هایی که در آفریقا مرتکب شده بودند، پذیرفتند؛ آلمانی‌ها قبول کردند که در نامیبیا، هزاران مرد، زن و کودک را از بین برده‌اند. فرانسوی‌ها نیز، پذیرفته‌اند که در جریان نسل‌کشی رواندا، با حمایت از قاتلان، نقشی مستقیم در کشتار صدها هزار انسان ایفا کرده‌اند. طبق بند دوم بیانیه سازمان ملل متحد، در سال 1948م، درباره «جلوگیری و مجازات جرم نسل‌کشی»، «هرگونه اقدام به نابودی کل یک گروه نژادی، ملی، مذهبی، مانند کشتار جمعی یک گروه خاص، ایجاد لطمات روانی و جسمانی بر یک گروه ویژه، ضربه زدن تعمدی به افراد یک گروه خاص، تحمیل معیارهایی برای جلوگیری از تولد فرزندان آن‎ها یا جابه‌جایی اجباری فرزندان این گروه‌ها، طرح‌ریزی برای آسیب رساندن به گروهی خاص و... همه از مصداق‌های بارز نسل‌کشی هستند.» هرچند این تعریف جامع نیست، اما اگر آن را به عنوان یک تعریف قابل قبول بین‌المللی بپذیریم، آن‎وقت غربی‌ها در این تعریف چه جایگاه بالایی پیدا خواهند کرد! به بهانه اعترافات اخیر فرانسه و آلمان به ایفای نقش در نسل‌کشی‌های نامیبیا و رواندا، 12 نمونه از این وحشی‌گری‌ها را که طی چهار سده اخیر روی داده‌است، با هم مرور می‌کنیم؛ هر چند که این‌ها فقط مشهورترین موارد هستند و به هیچ وجه، حتی بخش کوچکی از حجم بزرگ جنایات غربی‌ها علیه جامعه بشری را شامل نمی‌شوند؛ یک حساب سرانگشتی، تنها در همین 12 نسل‌کشی، خبر از قربانی شدن بیش از 127 میلیون انسان می‌دهد. 

نسل‌کشی توسط سفیدپوستان آمریکایی، یک رویداد شناخته‎شده جهانی است که حتی در سینمای غرب هم، بازخوردی گسترده دارد. طبق گزارش روژه گارودی در کتاب «تاریخ یک ارتداد»، آمریکایی‌های سفیدپوست، بین سال‌های 1700 تا 1900 میلادی به شکلی هدفمند، بیش از 60 میلیون سرخ‌پوست بومی آمریکا را برای تصاحب زمین‌های آن‌ها از بین بردند. آمریکایی‌ها در بخش مربوط به نسل‌کشی سیاه‌پوستان نیز، فعال بوده‌اند؛ آن‌ها رقم سنگین 40 میلیون سیاه‌پوست را طی 300 سال، به عنوان آمار مقتولانشان یدک می‌کشند.

کانادا؛ ذبح کودکان به بهانه گسترش تمدن

طی چند روز اخیر، کشف بقایای جسد 215 کودک در بریتیش کلمبیای کانادا، آن هم در یک مؤسسه آموزشی که برای تربیت کودکان بومی تأسیس شده‌بود، دنیا را تکان داد. طی قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم، سفیدپوستان کانادایی به بهانه متمدن‌کردن کودکان سرخ‌پوستان بومی، آن‌ها را از والدینشان جدا کردند و در چنین مؤسسه‌هایی نگه داشتند؛ ارقام بسیار وحشتناک هستند؛ برآورد آمار اطفال نگون‌بختی که سر از چنین مراکزی درآوردند، به میلیون‌ها نفر می‌رسد؛ هر چند که منابع دولتی کانادا از رقم 150 هزار نفر صحبت می‌کنند. 

 

 

 

بلژیک؛ فقط 15 میلیون قربانی!

بلژیک در بین دولت‌های استعماری اروپا، خیلی حائز اهمیت نبود، اما این کمبود به آن معنا نیست که از قافله نسل‌کشی عقب مانده باشد. لئوپلد دوم، پادشاه این کشور، طبق کنفرانس برلین، در سال 1884م، منطقه کنگو در آفریقا را به عنوان مستعمره به دست آورد. هموطنان هرکول پوآرو، وقتی به کنگو رسیدند، برای واداشتن سیاه‌پوستان به کار، دست و پا قطع می‌کردند و گردن می‌زدند؛ این کار، به زعم بلژیکی‌ها، برای رام کردن بومی‌های آفریقایی لازم و ضروری بود؛ آمارها از کشته شدن 15 میلیون انسان در این نسل‌کشی خبر می‌دهد.

 

 

 

آلمان؛ کشتار در صحرای کالاهاری

آلمانی‌ها اواخر قرن نوزدهم به جرگه کشورهای استعمارگر پیوستند و کامرون در آفریقا را به دست آوردند؛ نسل‌کشی در کامرون و کشتار مردم این کشور، یکی از تلخ‌ترین فجایع انسانی در تاریخ قاره سیاه است. آلمانی‌ها در سال 1904 توانستند بخش‌هایی از نامیبیا را با عنوان «آفریقای جنوب غربی آلمان» به‎دست آورند؛ همین‌جا بود که به جان بومی‌ها افتادند و به زور، آن‌ها را به صحرای مهیب کالاهاری راندند؛ در جریان این جابه‌جایی اجباری و خشونت‌آمیز، 65 هزار بومی جان خود را از دست دادند. 

 

 

 

فرانسه؛ ساطوری شدن به نام آزادی!

فرانسه کارنامه سیاهی در نسل‌کشی دارد و در این مجموعه، به دو مورد آن اشاره کرده‌ایم. فرانسوی‌ها سال‌ها کشور رواندا را به عنوان مستعمره در اختیار داشتند و بعد از ترک این کشور، با حمایت معنوی و تسلیحاتی از قوم هوتو، زمینه قتل‌عام گسترده اقلیت توتسی را فراهم کردند. در جریان این نسل‌کشی که در سال 1994م و با هدف حذف قومیت توتسی اتفاق افتاد، 800 هزار نفر، عموماً با استفاده از ساطور، کشته شدند. دولت رواندا این آمار را بیشتر می‌داند و معتقد است بیش از یک‎میلیون نفر در جریان این نسل‌کشی نابود شده‌اند. 

 

 

 

هلند؛ زهر چشم گرفتن با نسل‌کشی

هلند یکی از نخستین کشورهایی بود که در مسیر استعمار قدم گذاشت. هلندی‌ها در جنوب غربی آسیا، مناطقی را به دست آوردند که بخش‌های مهمی از اندونزی امروزی نیز، جزوی از آن‎ها بود.  در سال 1740م، در جریان نسل‌کشی هلندی‌ها در اندونزی، فقط در شهر جاکارتا، 20 هزار مرد، زن و کودک قتل‌عام شدند. 207 سال بعد و درست دو سال بعد از اعلام استقلال اندونزی در 1945م، هلندی‌ها که حاضر به ترک اندونزی نبودند، برای زهر چشم گرفتن، 341 نفر ساکن روستای «راواگدی» را قتل‎ عام کردند.

 

 

 

انگلیس؛ جنایت در استرالیا

انگلیسی‌ها پس از به اصطلاح کشف استرالیا، مهاجرت به آن را محدود کردند تا زمین‌های بیشتری در اختیار داشته‌باشند. در سال 1788م، جمعیت بومیان استرالیایی حدود 750 هزار نفر بود که در اراضی اجدادی خود روزگار می‌گذراندند. اما سیاست انگلیس مبنی بر یکدست‎کردن استرالیا، باعث شد تا سال 1911، طی 123 سال، جمعیت بومیان استرالیایی به 30 هزار نفر کاهش یابد و همین تعداد اندک نیز، در اردوگاه‌ها و زیرنظر انگلیسی‌ها زندگی می‌کردند و از هر نوع امکانات اولیه برای حیات بی‌بهره‌ بودند. 

 

 

 

ایتالیا؛ نسل کشی در صحرای بزرگ

ایتالیا، پس از یکپارچه شدن در اواخر قرن نوزدهم، نشان داد که همچون دیگر کشورهای اروپایی خوی استعمارگری دارد؛ ایتالیایی‌ها به حبشه و لیبی در آفریقا حمله کردند. در لیبی این تهاجم با مقاومت جدی مردم به رهبری عمر مختار روبه‌رو شد. ارتش ایتالیا به فرماندهی ژنرال گراتزیانی و در راستای محو جمعیت هوادار عمر مختار، 570 هزار لیبیایی را در اردوگاه‌های مستقر در اطراف طرابلس زندانی کرد. گرسنگی، بیماری و آزار هدفمندی که ایتالیایی‌ها نسبت به مردم لیبی اعمال می‌کردند، به مرگ بیش از 300 هزار نفر انجامید.

 

 

 

فرانسه؛ موش های آزمایشگاهی اتمی 

استعمار الجزایر توسط فرانسوی‌ها، در قرن نوزدهم اتفاق افتاد، آن‌ها تا همین اواخر، جمجمه مبارزان الجزایری را به عنوان یادگاری در موزه نگه می‌داشتند! فرانسوی‌ها با شنیع‌ترین و فجیع‌ترین شکل ممکن، 445 هزار نفر از مردم این کشور را به صورت هدفمند کشتند تا مانع از گسترش انقلاب شوند؛ اما این کار فایده‌ای نداشت. بعدها فرانسه رقم کشتار را تا حدود 70 هزار نفر پذیرفت. استعمارگران از مردم این کشور در آزمایش سلاح‌های میکروبی و شیمیایی هم استفاده کردند؛ 38 هزار الجزایری، قربانی این آزمایش‌ها شدند.

 

 

 

انگلیس؛ 8 میلیون قربانی در ایران

در جریان سال‌های ابتدایی جنگ جهانی اول، بین سال‌های 1293 تا 1296ش، بیش از هشت میلیون ایرانی، قربانی سیاست‌های منطقه‌ای انگلیس شدند. بریتانیا با محدود کردن ورود غلات به ایران، به دنبال خالی کردن کشور از فضایی بود که رقبایش مانند آلمان، به دنبال استفاده از آن بودند. انگلیسی‌ها حتی مانع از جابه‌جایی غلات میان شهرهای مختلف ایران می‌شدند. با این روش وحشیانه، جمعیت ایران در سال 1298ش، نسبت به چهار سال قبل از آن، به نصف کاهش یافت و از 16 به هشت میلیون نفر رسید.

 

 

 

اسپانیا؛ آدم‌کشی بدون مرز!

اسپانیایی‌ها دقیقاً از زمان ورود به قاره آمریکا، نسل‌کشی را آغاز کردند؛ این نسل‌کشی به دو بهانه انجام می‌شد؛ تصرف زمین‌ها و استفاده از نیروی کار ارزان بومی. گزارش‌های لئونارد، کشیشی که همراه اسپانیایی‌ها، در سال 1602م به دومینیکن رفته‌بود، تکان‎دهنده‌است؛ تنها ظرف سه دهه، جمعیت یکی از قبایل بومی دومینیکن که اکثریت ساکنان این جزایر را شامل می‌شد، از 300 هزار نفر، به سه هزار نفر رسید و در نهایت منقرض شد. اسپانیایی‌ها در دیگر نقاط آمریکای لاتین نیز، چنین رویکردی داشتند.

 

 

 

پرتغال؛ نسل کشی در آمازون

گزارش‌های مربوط به نسل‌کشی پرتغالی‌ها در برزیل که طی چند قرن به عنوان مستعمره، مورد چپاول آن‎ها قرار می‌گرفت، مختلف، اما ناشناخته‌است. شاید ندانید که پرتغالی‌ها برای عقب راندن بومیان، دست به کشتارهای وسیع و برده‌گیری‌های وحشیانه می‌زدند. آن‌گونه که جمعیت بومیان این منطقه که روزگاری از چند میلیون نفر تجاوز می‌کرد، در سال 1997م، 30 هزار نفر گزارش شد. بخش مهمی از این بومیان، از دست پرتغالی‌ها گریختند و به جنگل‌های تاریک آمازون پناه بردند؛ این بومیان بعدها دوباره کشف شدند!

دوران محبوبیت سحر دولتشاهی در نمایش خانگی

بازیگر «می‌خواهم زنده بمانم» و «قورباغه» در این دو سریال بازی خوبی داشته است

نویسنده:    مائده کاشیان  

سحر دولتشاهی در سال‌های گذشته با سریال‌های «قلب یخی 3»، «عالیجناب» و کمدی «ساخت ایران 2»، حضور در نمایش خانگی را تجربه کرده است اما هیچ کدام از این آثار توفیقی نصیب او نکردند. 

عصر روز شنبه بالاخره مجری مناظره‌های سیزدهمین دوره انتخابات ریاست جمهوری معرفی و مشخص شد مرتضی حیدری مناظرات را اجرا خواهد کرد. با رونمایی پیشین از استودیوهای دیگر برنامه‌های انتخاباتی، ابهام درباره مجری مناظره‌ها، عملاً به مهم ترین پرسش درباره تبلیغات تلویزیونی نامزدهای انتخابات ریاست جمهوری تبدیل شده بود. این برای سومین دوره متوالی است که مرتضی حیدری مجری و گوینده 52 ساله تلویزیون، مناظره‌های انتخاباتی را اجرا خواهد کرد.

نقطه قوت حیدری

پس از برگزاری نخستین دور مناظره‌های انتخابات ریاست جمهوری در سال 88 که با اجرای رضا پورحسین مدیر وقت شبکه 4 سیما همراه شد، مرتضی حیدری در سه دوره اخیر اجرای مناظرات را بر عهده داشته و این مأموریت را به سلامت و بدون حاشیه خاصی به پایان رسانده است؛ به طوری که هیچ‌گاه طرفداران نامزدها، ادعای طرفداری او را از یک نامزد، مطرح نکرده‌اند و اجرای او محل بحث قرار نگرفته است. همین امر نشان می‌دهد که نقطه قوت حیدری چیست. مرتضی حیدری در مناظره‌های تلویزیونی با وجودی که زمان را در اختیار دارد، اما عملاً نامرئی است. حواس مردم همواره به بحث‌های داغ نامزدها جلب می‌شود و اکت‌ها و حرف‌های مجری، پس از برگزاری مناظره در یادها نمی‌ماند.

انتظارات از مجری مناظره

با وجود آن چه که در بالا آمد، اما به نظر می‌رسد انتظار مخاطبان از مجری مناظرات و البته قواعد حرفه‌ای اجرای یک مناظره سیاسی، آن چیزی نیست که در دوره‌های گذشته از مرتضی حیدری دیده شده است. مخاطبان انتظار دارند مجری که علی‌القاعده فردی مطلع از فضای سیاسی، آمارهای اقتصادی و اخبار روز است، به ادعاهای احیاناً نادرست، گاف‌های احتمالی و کم‌اطلاعی‌های نامزدها واکنش نشان بدهد و آن‌ها را به رخ مخاطبی بکشد که در محیط مناظره حضور ندارد و مجری را نماینده خود می‌داند. طبیعی است که کلام نامزدها و مجری، در قضاوت و رأی مردم تأثیرگذار است و اگر قرار به سکوت مجری در برابر سخنان اشتباه یا ادعاهای نادرست باشد، مناظره به کارکرد واقعی خود که «مطلع ساختن مردم برای انتخاب بهتر» است، نخواهد رسید. یک مناظره انتخاباتی نیاز به چالش دارد تا نامزدها را وادار به سخنان شفاف کند و عیار واقعی آنان به اطلاع مخاطب برسد و چراغ راه او در مسیر یک انتخاب خوب باشد. در صورتی که مجری برای مناظره‌کنندگان چالش ایجاد نکند، بهره‌ای را که باید به مخاطب نخواهد رساند.

گزینه‌های دیگر

انتخاب مرتضی حیدری در حالی است که دست رسانه ملی برای برگزیدن مجری مناظره‌ها، باز بود. در روزهای گذشته در شبکه‌های اجتماعی از چهره‌هایی چون رضا رشیدپور، محمدرضا شهیدی‌فرد، المیرا شریفی‌مقدم، امید قالیباف، محمد دلاوری و چند گزینه دیگر به عنوان مجریان احتمالی مناظره‌ها نام برده می‌شد، اما مدیران تلویزیون در نهایت به حیدری رسیدند. اگرچه رضا رشیدپور به دلیل طرفداری آشکار از یک نامزد در دوره‌های اخیر و حضور در میتینگ انتخاباتی وی، گزینه مناسبی برای اجرای مناظره‌ها نیست و از ابتدا نیز برای این امر شانسی نداشت، اما چهره‌های دیگر می‌توانستند روی صندلی اجرای مناظرات بنشینند و از قضا سابقه مناسبی هم در برخورد با چهره‌های بلندپایه سیاسی در برنامه‌های تلویزیونی داشتند. دلاوری با «تهران 20» و شریفی‌مقدم با «تیتر امشب» نزدیک‌ترین گزینه‌ها به کسی هستند که رسانه ملی و مناظرات، واقعاً نیاز داشت.بر این اساس شاید بتوان این پیشنهاد را نیز مطرح کرد که مانند خیلی کشورهای دیگر، هر مناظره یک مجری خاص داشته باشد تا ضمن تنوع افراد، شیوه های متنوع اجرای مناظره را نیز شاهد باشیم.

تقصیر حیدری است؟

با همه آن چه گفته شد، انتخاب مرتضی حیدری یک روی دیگر نیز دارد. بسیاری از ناظران معتقدند شیوه اجرای این گوینده و مجری باسابقه تلویزیون در دوره‌های پیشین مناظرات، چیزی بود که از سوی تلویزیون به وی دیکته شده بود و حیدری، توانایی به چالش کشیدن چهره‌های شاخص دنیای سیاست را دارد؛ کما این که برخی تجربیات از سوی مجریان دیگر در گفت‌وگوهای تصویری با رئیس جمهور وقت، نشان‌دهنده آن است که مدیران سازمان صداوسیما برخی چالش‌های مستقیم با رئیس جمهور/نامزد ریاست جمهوری را نمی‌پسندند یا به مصلحت نمی‌دانند در این صورت،شاید بر این اساس  پیکان انتقادات  باید به سوی مدیران رسانه ملی گرفته شود.

 

 

 

 

 

 

پرونده

دنیای  بادیگاردهای سلبریتی ها

بادیگاردشخصی محسن ابراهیم زاده، مهدی احمدوند و مرحوم مرتضی پاشایی درباره شغل جذاب تشریفات ‌و‌ حفاظت از سلبریتی‌ها،خطرات، درآمدش و ... می‌گوید

 

مصطفی میرجانیان | روزنامه‌نگار

 

قد بلند و اندامی ورزیده دارد. تنومند است و کت و شلوار مشکی پوشیده است. با عینک آفتابی و هندزفری آن‌قدر باابهت شده که هیچ‌کسی جرئت نزدیک شدن به صاحبکارش را ندارد! درست مثل فیلم‌ها پا به پای رئیسش حرکت و در گوشی‌اش پچ پچ می‌کند. جناب رئیس اما آدمی سیاسی نیست. او نه تهدید امنیتی دارد و نه خطر خاصی متوجه اوست. او فقط طرفداران زیادی دارد! طرفدارانی که در کوچه و خیابان و در هر مراسمی برای امضا و سلفی به سمت ستاره مورد علاقه‌شان می‌آیند. چهره معروف اما انگار از طرفدارانش دلهره دارد و برای خودش محافظ شخصی استخدام کرده است! در پرونده امروز «زندگی‌سلام» سری به دنیای جذاب تشریفات و محافظت از سلبریتی‌ها زدیم. به سراغ «محمود گل‌محمدی» رفتیم. بادیگارد شخصی «محسن ابراهیم زاده» و «مهدی احمدوند» و اولین کسی که به سراغ این حرفه در ایران رفته و چندین سال محافظ شخصی مرحوم مرتضی پاشایی هم بوده است. با «محمود گل‌محمدی» درباره شغل بادیگاردها و تشریفات چهره‌های معروف گپ زدیم و از خاطراتش درباره این شغل خاص و متفاوت پرسیدیم.

سرطان مرتضی پاشایی باعث شد بادیگارد شوم

محمود گل‌محمدی مدعی است اولین کسی بوده که به دنیای تشریفات سلبریتی‌ها آمده است. او در این باره می‌گوید: «من اولین بادیگارد چهره‌های هنری ایرانی هستم. به لطف امنیتی که در کشورمان داریم برای هنرمندان نیاز به حفاظت شخصی نیست. همان زمان هم آقای پاشایی به بادیگارد نیازی نداشت. اما او به سرطان معده مبتلا بود و باید از او مراقبت می‌کردیم. مرتضی پاشایی طرفداران زیادی داشت. وقتی بیرون می‌رفت طرفداران به شکل عجیبی سراغش می‌آمدند و اظهار لطف می‌کردند اما بعضی هم از روی دوست داشتن یک سری رفتارهایی داشتند که باعث آزار و اذیتش می‌شد. مرتضی داروهای زیادی مصرف می‌کرد و نباید تحت فشار قرار می‌گرفت. همان زمان هم بارها «مهدی کرد» دوست صمیمی و مدیربرنامه مرتضی بدون اطلاع قبلی، کنسرت‌ها را لغو می‌کرد تا مرتضی استراحت کند. مرتضی هرموقع دلیل لغو کنسرت را می‌پرسید مهدی می‌گفت مجوز ندادند تا او اصرار نکند. مرتضی پاشایی اما کنسرت را دوست داشت و برای آن پافشاری می‌کرد. «مهدی کرد» آن اواخر در پشت صحنه، یک جایی طراحی کرده بود که مرتضی بین سئانس‌ها استراحت کند و خیلی آسیب نبیند. من از سال‌ها قبل با مرتضی آشنا بودم. بعد از این‌که بیماری او شدید شد، تصمیم گرفتم بادیگارد او شوم و هرجایی می‌رفت من همراهی‌اش می‌کردم و اجازه نمی‌دادم که جمعیت زیادی یکهو سراغش بیایند.»

 

بادیگاردهای  چهره‌های سیاسی سلاح گرم دارند و ما شوکر

می‌خواهم بدانم بادیگاردهای سلبریتی‌ها و محافظان چهره‌های سیاسی چه تفاوتی دارند؟ گل‌محمدی در این باره توضیح می‌دهد: «ما و بچه‌های تشریفات سلبریتی‌ها، آدم کسی نیستیم. برعکس چهره‌های سیاسی که بادیگاردهایشان از یک مرجع خاص انتخاب می‌شوند و همه تایید شده هستند، ما بیشتر با ارتباط و رفاقت با چهره‌های معروف، همکاری‌مان را شروع کرده‌ایم و رابطه ما کاملا دوستانه است. مثلا من خودم به جز محسن ابراهیم‌زاده و مهدی احمدوند با خیلی از خواننده‌ها مثل علی لهراسبی، میثم ابراهیمی و کلی از بازیگران، دوست هستم. من حتی سابقه کار هنری هم دارم و به جز شغل اصلی‌ام در چند فیلم و سریال هم بازی کرده‌ام. مثلا یکی دوماه پیش در برنامه «جمع‌مون جمعه» در کنار بازیگران فیتیله حضور داشتم و در «گشت ارشاد 3» هم بازی کرده‌ام که به زودی اکران می‌شود.» او ادامه می‌دهد: «بادیگاردهای چهره‌های سیاسی همیشه سلاح گرم همراه‌شان دارند ولی ما سلاح سرد در حد شوکر حمل می‌کنیم البته خیلی وقت‌ها به همان هم نیاز نیست. یک جاهایی پیش می‌آید که برای ترساندن بعضی افراد باید آن سلاح‌ها را نشان بدهیم چون چهره‌‎های معروف همان‌قدر که طرفدار دارند، دشمن هم دارند.»

 

من حتی در بیمارستان هم 

بادیگارد پاشایی بودم

محمود که از دوستان نزدیک مرتضی پاشایی بوده وسط هر چندجمله نام رفیق مرحومش را می‌آورد و او را یاد می‌کند. او در بخشی از خاطراتش می‌گوید: «آخرین روزهایی که مرتضی در بیمارستان بستری بود من و پدر و مادر مرتضی و چندنفر از دوستان‌مان به کربلا رفتیم تا برای سلامتی او دعا کنیم. این آخرین امید ما بود تا این‌که به ما خبر دادند حال مرتضی بد است و در آی سی یو بستری شده است. ما هم خودمان را سریع به تهران رساندیم. همین که وارد بیمارستان شدیم جلوی ما را گرفتند و به علت این که در سفر بودیم تا زمانی که صحت سلامتی‌مان مشخص نشده بود، نگذاشتند مرتضی را ببینیم. بعد از ساعتی، مهدی احمدوند به من گفت مرتضی می‌خواهد تو را ببیند ولی حالش خوب نیست و دیگر آن مرتضای سابق نیست. بعد از شنیدن این حرف، دلم لرزید. رفاقت و دوستی ما با مرتضی رفاقت دلی بود، نه کاری و من شیفته منش و رفتار او بودم. من لباس مخصوص ورود به آی‌سی‌یو را تنم کردم و همین که وارد شدم مرتضی نیم‌خیز شد و گفت ممود من را دعا کردی؟ من هم برای حفظ روحیه مرتضی با خنده گفتم برایت دعا کردم و به زودی خوب می‌شوی اما او از بین ما رفت. مرتضی همیشه من را «ممود» صدا می‌کرد. همکارهای مرتضی آن روزهای آخر خیلی به مرتضی سر می‌زدند و چون مرتضی ادب و احترام زیادی برای دوستانش قائل بود سعی می‌کرد از جایش بلند شود. من و مهدی کرد احساس کردیم مرتضی این طوری اذیت می‌شود. با پزشک صحبت کردیم و مرتضی ممنوع‌الملاقات شد تا بیشتر استراحت کند. به جز خانواده پاشایی کسی نمی توانست با او ملاقات داشته باشد. شاید نزدیکان مرتضی از من ناراحت باشند که چرا آن روزها اجازه نمی‌دادم که آن‌ها مرتضی را ببینند  ولی مرتضی نیاز به استراحت داشت و من با توجه به مسئولیتی که خود مرتضی به عهده‌ام گذاشته بود، نمی‌توانستم اجازه بدهم که او اذیت بشود. من حتی روی تخت بیمارستان هم بادیگارد مرتضی بودم و وظیفه‌ام را انجام می‌دادم.»

 

شغل ما، فراهم کردن آرامش برای سلبریتی‌هاست

«مهدی احمدوند از دوستان نزدیک مرتضی بود و از زمان تشدید بیماری مرتضی، ما با هم ارتباط داشتیم. این رابطه دوستانه حالا به همکاری رسیده است»، محمود گل‌محمدی با این مقدمه ادامه می‌دهد: «یادم می‌آید اولین کنسرت مهدی احمدوند و آخرین کنسرت مرتضی در یک روز و در یک سالن برگزار شد. آن روز در سئانس اول، کنسرت مرتضی برگزار شد و در سئانس دوم، مهدی احمدوند کنسرت داشت. خدارا شکر که حالا هم در کنار دوستان مرتضی هستم. من مدتی کشتی کار می‌کردم. بعد از درگذشت مرتضی پاشایی دفاع شخصی و ورزش‌های رزمی را یاد گرفتم و چیزهایی مثل تکلم بدون کلام، نگاه با چشم و ... را آموزش دیدم. تکلم بدون کلام یکی از مباحث روان‌شناسی است که از رفتار طرف مقابل‌تان می‌فهمید آدم‌ها از نزدیک شدن به فردی که از او محافظت می‌کنید چه هدفی دارند. محافظت از سلبریتی‌ها حالا شغل من حساب می شود. من به جز مهدی احمدوند، حفاظت شخصی محسن ابراهیم‌زاده را برعهده دارم. شغل بادیگارد سلبریتی‌ها بودن فقط مال ایران نیست و در تمام کشورها چهره‌های معروف، آدم‌هایی را همراه خودشان دارند. در بعضی کشورها مردم برای ابراز علاقه دست به هرکاری می‌زنند یا هر حرفی را بر زبان می آورند و آرامش را از سلبریتی‌شان می‌گیرند. آدم‌هایی مثل ما آن‌جا هستیم تا از این موضوع جلوگیری کنیم. حتما در کلیپ‌‎ها یا ویدئوها دیده‌اید که مثلا در کنسرت‌ها مردم یکدفعه پیش خواننده روی صحنه می‌روند و او را بغل می‌کنند و صحنه را به هم می‌زنند. ما در ایران خیلی کمتر چنین اتفاقاتی را می‌بینیم اما مواردی هم وجود داشته که مزاحمت‌هایی برای سلبریتی‌ها پیش می آید و نیاز به بادیگارد احساس می‌شود. کار ما این است که زمینه را برای آرامش چهره‌های پرطرفدار فراهم کنیم.»

 

یک‌نفر با چاقو به 

محسن ابراهیم‌زاده حمله کرد

می‌پرسم در این مدت همکاری با خوانندگان آیا تا حالا جایی احساس خطر کرده است؟ او خاطراتش را مرور می‌کند و می‌گوید: «یک‌بار کنسرت مهدی احمدوند بودیم. این کنسرت در یکی از شهرستان‌هایی برگزار شد که خیلی از مردم آن اوضاع مالی خوبی نداشتند. اتفاقا من هم آن‌جا تنها بودم و استرس داشتم. کنسرت هم خیلی شلوغ بود. یک سالن تدارک دیده بودند که دوهزارنفر گنجایش داشت. جمعیت داخل سالن تکمیل شده بود و حدود 4 هزارنفر پشت در ایستاده بودند. کنسرت تمام شد و طرفداران مهدی احمدوند بیرون در ایستاده بودند و اجازه  خارج شدن جمعیت را نمی‌دادند. داخل کنسرت هم آن بالا شرایط خوب نبود و همه کلافه شده بودند. مهدی احمدوند پایین آمد ، باید از میان جمعیت عبور می‌کرد تا به بیرون برسد. همه هل می‌دادند تا جای مهدی بیایند و کار خیلی سخت شده بود. چند نفری هم آن لابه لا با شیطنت‌هایشان کاری می‌کردند تا ما واکنش نشان بدهیم. من هم مجبور شدم شوکر را در بیاورم و چندباری آن را روشن کنم و جمعیت را بترسانم تا از ما فاصله بگیرند. به خاطر مسئولیت، مجبور بودم با ترساندن مردم، مهدی احمدوند را به خودرو برسانم تا به سلامتی از میان  جمعیت عبور کند.» او ادامه می‌دهد: «یک‌بار هم با محسن ابراهیم زاده در کنسرت کیش بودیم. من و چندنفر از دوستانم حراست و برقراری نظم سالن کنسرت را برعهده داشتیم. یک آقایی با چاقو با سرعت زیادی به طرف محسن ابراهیم زاده آمد. من او را ندیدم اما بچه‌ها و همکارانم وقتی او را دیدند به سرعت وارد عمل شدند و اجازه ندادند که او وارد صحنه شود. راستش هنوز هم نمی‌دانم دلیل این حمله ناگهانی چه بود!»

 

برای هر کنسرت یک میلیون می‌گیرم

درباره دستمزد بادیگارد سلبریتی‌ها می‌پرسم. گل‌محمدی می‌گوید: «چندوقتی است که درگیر کرونا هستیم و کنسرت‌ها و کار ما هم کمتر شده است. جایی ممکن است که نیاز به سفر باشد و من تمام وقت در اختیار خواننده‌ها هستم. مثلا در ایام عید، چندروزی را در کیش بودیم و کنسرت داشتیم. من یکسره پیش خواننده‌ها نیستم و حقوق ثابتی ندارم. اگر آن‌ها بخواهند جایی بروند یا برنامه‌ای داشته باشند تماس می‌گیرند و من همراهی‌شان می‌کنم وگرنه بقیه زمانم را در اختیار خودم هستم. سعی می‌کنم کمتر در زندگی خصوصی «محسن ابراهیم‌زاده» و «مهدی احمدوند» حضور داشته باشم چون برخلاف خیلی از همکارانم معتقدم که اصلا لازم نیست یک بادیگارد پشت در اتاق‌ چهره‌ها بخوابد و از آن‌ها مراقبت کند! الان برای همکاری با «مهدی احمدوند» و «محسن ابراهیم زاده» این‌طوری قرارداد بستیم که برای هر کنسرت در تهران یک میلیون تومان می‌گیرم. برای هر سئانس کنسرت‌های شهرستانی 600-700 هزارتومان می‌گیرم. برای اجراهای داخل خیریه‌‎ها و نهادها هم تخفیف می‌دهم و مبلغ کمتری در حدود 400 هزارتومان می‌گیرم چون می‌دانم که بقیه بچه‌های تیم هم مبالغ پایین‌تری می‌گیرند تا مردم را شاد کنند. کنسرت‌های تهران با این‌که در شهر خودمان است اما دستمزدها بالاتر است چون در تهران همه درآمد کنسرت مال خود تیم و شرکتی است که از محسن ابراهیم‌زاده یا مهدی احمدوند پشتیبانی می‌کند اما در شهرستان‌ها مردم شاید دست‌شان خالی باشد و نتوانند هزینه زیادی بپردازند. ما سعی می‌کنیم تا حد امکان از هزینه‌های کنسرت‌های شهرستانی کم کنیم تا مردم را شاد کنیم.»

 

برای عکس‌گرفتن

 با چهره‌ها پارتی بازی می‌کنم!

«من علاوه بر حفاظت از سلبریتی‌ها، معمولا همه‌کاره سالن کنسرت هم هستم و برای بعضی‌ها پارتی بازی می‌کنم! مثلا بعضی وقت‌ها آدم‌های سالمند یا معلول یا مادرهایی با بچه در بغل‌شان می‌آیند و در صف می‌ایستند تا با محسن ابراهیم‌زاده یا مهدی احمدوند عکس بگیرند. من آن‌جا پارتی بازی می‌کنم و آن‌ها را جلو می‌آورم چون این آدم‌ها خیلی لطف بیشتری دارند که حاضر شدند سختی و مشکل‌ را به جان بخرند و برای دیدن هنرمند مورد علاقه‌شان بیایند.» گل‌محمدی می‌افزاید: «کنسرت‌ها معمولا یک مقدمه و موخره‌ای دارد و در بعضی کنسرت‌ها مردم ساعت‌ها در صف می ایستند تا با خواننده‌ها عکس بگیرند. مراسم و کنسرت‌ها تا هرمقداری طول بکشد من در کنار محسن ابراهیم زاده و مهدی احمدوند هستم. اصلا این‌جور نیست که من و محسن یا مهدی فقط در زمان اجرای کنسرت آن‌جا باشیم و بعد هم برویم. مخصوصا در بعضی شهرستان‌ها، مردم مسیرهای طولانی را می‌آیند تا در کنسرت‌ها شرکت کنند. محسن ابراهیم‌زاده هم خودش ساعت‌ها با لبخند کنار مردم می‌ایستد و با آن‌ها عکس می‌گیرد تا لطف آن‌ها را جبران کند.»

 

بعضی چهره های معروف برای تجمل، بادیگارد می‌گیرند

خیلی‌ها می‌گویند یک چهره معروف بادیگارد برای چه چیزی می‌خواهد؟ خیلی‌ها می‌گویند بادیگارد گرفتند تا بی‌خودی کلاس بگذارند و ... . این جوری نیست؟ گل‌محمدی این‌طور پاسخ می‌دهد: «خدا را شکر ما در ایران آن چنان نیازی به تیم حفاظت نداریم و مردم هم خیلی مراعات می‌کنند. اما کاش مردم خودشان را جای چهره‌های معروف بگذارند. بعضی چهره‌های معروف حتی یک ساعت هم نمی‌توانند بیرون بروند. وقتی به بازار، گردش و خیابان و ... می‌روند با مردم و هوادارها روبه‌رو هستند؛ هوادارهایی که انتظار دارند حال آدم مورد علاقه‌شان همیشه خوب باشد و اگر هزاران نفر هم باشند آن‌ها انتظار دارند چهره مورد علاقه‌شان با همه عکس یادگاری بگیرد یا با همه صحبت کند و ... . یک نفر باید آن‌جا باشد و بتواند جلوی اذیت شدن چهره‌ها را بگیرد. یک چهره معروف ممکن است به یک فروشگاه برود و یک ساعت برای آن‌جا برنامه‌ریزی کرده باشد ولی هیچ‌وقت حضورش در بیرون از خانه طبق برنامه پیش نمی‌رود. یک فروشگاه معمولی شاید 4-5 ساعت زمان ببرد. البته الان در ایران این‌طور باب شده که بعضی چهره‌ها برای تجمل بادیگارد می‌گیرند و من هم قبول دارم که بعضی‌ها اصلا نیازی به حفاظت ندارند.»

 

محمد لطفی_ این روزها با نزدیک شدن به انتخابات شورای شهر و روستا حتما با کانال ها و گروه‌های «اد کن، پول بگیر»، برخورد کرده اید، کانال هایی که به گفته رئیس پلیس فتا صد در صد کلاهبرداری و دروغ هستند و شگرد این شیادان به این صورت است که به شما پیام می دهند که اگر چند نفر را اد کنید فلان مبلغ را به حساب شما واریز می کنند در حالی که هیچ پولی واریز نمی شود و حتی ممکن است خودتان هم هدف کلاهبرداری قرار بگیرید. در ادامه ماجرای ورود خودم را به تله تارعنکبوتی یکی از این کانال ها نوشته ام تا با جزئیات بیشتری از شیوه کلاهبرداری با عنوان «اد کن، پول بگیر!» یا «شگرد جدید کلاهبرداری با اضافه کردن عضو به گروه‌های تلگرامی» آشنا شوید همچنین در گفت و گو با بازپرس دادگاه انقلاب از روش‌های دیگری که این گروه ها می توانند سرشما کلاه بگذارند نوشته ایم.

با عضو شدن در یکی از این کانال ها با تعداد بالای پیام ها و تصاویر فیش‌های جعلی واریز مواجه شدم که می تواند برخی را اغوا کند با این حال برای پی بردن به راز این گروه ها، تعدادی از شماره‌های مخاطبانم را اد کردم. دقایقی پس از اد کردن شماره ها، پیامی از سوی کانال برایم ارسال شد با این مضمون که «شماره‌های شما توسط روبات دریافت و تایید شد. شماره کارت بانکی برای مدیر کانال ارسال کنید و منتظر واریزی باشید.» پس از این که شماره یک کارت بانکی را برای مدیر کانال ارسال کردم بلافاصله پیامی دریافت کردم با این مضمون: «هدیه شما یک میلیون تومان است که به دلیل تعداد زیاد واریزی ها حدودا 440 روز دیگر برایتان واریز خواهد شد. درصورت این که بخواهید در لیست وی آی پی قرار بگیرید و ظرف 48 ساعت هدیه را دریافت کنید باید پکیج «بمب ثروت» به مبلغ 200 هزار تومان را از ما بخرید!»

قبل از هر کاری از ادمین خواستم که 200 هزار تومن از حق الزحمه ام کم کند و مابقی را برایم ارسال کند که از این کار امتناع کرد اما با وجودی که می دانستم کلاهبرداری است پول را  پرداخت کردم. در نهایت با ارسال فیش واریزی، 2 فایل زیپ که حاوی 2 ساعت سخنرانی انگیزشی و اصطلاحا آموزشی برای کسب درآمد در فضای مجازی بود دریافت کردم و خبری از حق الزحمه اد کردن نبود تا این که پیامی از سوی مدیر کانال برایم آمد که نوشته بود: «جهت تایید نهایی [تمام مخاطبین] خود را در لینک زیر اد کنید و پیام بعدی مارا برای 5 نفر بفرستید تا پول برای شما واریز شود.» اما دیگر کسی پاسخ گو نبود و این پایان معامله بود. البته گزارش هایی هم از خالی کردن حساب افراد دیده شده که با توجه به در اختیار داشتن اطلاعات بانکی که به بهانه واریز پول از شما گرفته می شود دور از ذهن نیست.

از طریق شماره کارت بانکی با شگردهای خاص توانستم شماره تلفن فردی را که برایش پول واریز کرده بودم پیدا کنم و دوباره این ماجرا را پیگیری کردم و به نتایج پیچیده تری رسیدم. پیامک‌های من و فردی که پول به حسابش واریز شده بود چند روزی به طول انجامید. در نهایت مبلغ من بازگردانده شد اما فردی که پول به حسابش واریز شده بود دختر 18 ساله ای بود که می گفت: «من فقط کارتم را اجاره داده ام! و ارتباط من با فرد اصلی فقط از طریق یک شماره مجازی است.» او در پایان به دنبال راهکاری بود که بتواند از دست این گروه خلاص شود.

محمد اکبری - رئیس مجلس با یادآوری ماجرای موسسات غیرمجاز و 36 هزار میلیارد تومان استقراض از بانک مرکزی برای پرداخت مطالبات سپرده گذاران این موسسات، به تکرار این وضعیت در ماجرای رمز ارزها هشدار داد و گفت: دولت هر چه سریع تر لایحه‌ای را برای سامان دهی رمز ارزها به مجلس ارائه کند. به گزارش خبرنگار پارلمانی خراسان، یک هفته بعد از شروع قطع مکرر برق در نقاط مختلف کشور، اردکانیان وزیر نیرو برای ارائه گزارش «علل خاموشی‌ها» در مجلس حضور یافت. وی در جمع نمایندگان مجلس «افزایش دما و رمز ارزها» را  علت اصلی قطعی‌های اخیر برق اعلام کرد. اردکانیان گرمای زودرس در سال ۱۴۰۰ را موجب زودتر به کار افتادن دستگاه‌های سرمایشی و ثبت زودهنگام رکورد اوج مصرف ۵۳ هزار و ۸۰۰ مگاوات تیرماه هر سال  در اردیبهشت امسال و استخراج  رمز ارزها را عامل غیرقابل پیش‌بینی درخصوص افزایش مصرف برق دانست.رئیس مجلس  پس از ارائه توضیحات وزیر نیرو  با تاکید بر این که هم اکنون رمز ارزها از درگاه های موجود به ریال تبدیل می‌شوند که بانک مرکزی ملزم به ورود در این حوزه است، تصریح کرد: سوال ما از دولت این است چرا در محلی که 2 هزار مگاوات انرژی مصرف می شود و حجم ارزی و دارایی ریالی وجود دارد لایحه نمی دهد، چرا دولت بخشنامه ای صادر نمی کند تا تکالیف وزارتخانه ها مشخص شود.نماینده مردم در مجلس با اشاره به این که مقام معظم رهبری به حق تذکر دادند که در موضوعات مهم توسط دولت لایحه ارائه شود، چرا در حوزه مهم رمز ارزها لایحه ای ارائه نشده، افزود: مجلس نمی تواند در مقابل دولت در زمینه تهیه نشدن لایحه در خصوص رمز ارزها سکوت کند. وی با بیان این که دولت از پول بیت المال به دلیل تاخیر در تصمیم گیری در زمینه موسسات مالی و اعتباری 36 هزار میلیارد تومان پرداخت کرد اما همچنان بخشی از افراد حداقل پول خود را دریافت نکرده اند،افزود: دولت دوازدهم دولت های گذشته را نقد می‌کرد که چرا وزارت تعاون به موسسات مالی و اعتباری مجوز داده است.قالیباف خطاب به وزیر نیرو گفت: شما می‌دانستید که با وجود گرمای زودرس با کمبود ۳ هزار مگاواتی روبه رو هستیم و تجربه جدول توزیع هم وجود دارد، با وجود این چرا حدود دو هفته غافل گیر شدید و مردم در هیچ بخشی نه حوزه مسکونی نه بخش صنعت و نه حوزه اداری از قطع شدن برق مطلع نبودند؟